शिल्प.

हृदयाच्या गर्भातून उठली एक कळ
चमकली मूर्त तिची जणू पाषाणातील काळा कातळ

गळून पडले छिन्नी हातोडे थरारले मन वेडे
मूर्च्छित कलाकाराभोवती नुसतेच गर्दीचे कडे....

कोण म्हणे उन्हाचा झटका, कोण म्हणे भुकेचा फटका
खरच कुणा उमगेल कलाकाराच्या मनीचा खटका.

घडत असता मूर्त जडले नाते अमूर्त
पाषाणातून प्रकटता शिल्प,झडले मनीचे विकल्प

तो नव्हता मंदिराचा जिर्णोधार किंवा परिसराचा कायाकल्प
जणू साकारला होता त्याच्या अंतरीचा संकल्प

ते नव्हते छिन्नी हातोड्याचे घाव
फिरले होते पाषाणावरून जणू त्याच्या मनीचे भाव

हे तरी खरे कसे मानावे? .......बोलले अंतर्मन

घाव पहिला बसता कडाडली होती वीज
निमिषार्धात प्रकाशले भरदुपारी आकाशदीप
तरीही मनाने अंतरी आठविला नंदादीप

स्मरून तिला लावली होती मी शुभ्र सांजवात
तरीही आकारले होते वावटळातून झंजावात

शिंपडून पाणी केले बसते गर्दीतून कोणीतरी
भाकर तुकडा समोर धरीत

कोणी बोलले थांब जरा
कमी होवू दे उन्हाची तिरीप.

डोळ्यातून सांडत आपलेपणा त्याने गर्दीचे मानले आभार
लोटी आणि भाकर तुकडा घेतला त्याने साभार

न मोडला भाकर तुकडा, न जाणवली उन्हाची झळ
घडलेल्या मूर्तीने नजरेतूनच दिले घाव सोसण्याचे बळ